Na mijn verbeterplan, de keuze om niet verder te gaan op deze school heb ik me rot gesolliciteerd om nog voor de zomervakantie een nieuwe baan te vinden. Alles heeft tot niets geleid en vlak voor de vakantie moet ik me er bij neerleggen: ik heb geen werk meer.
Alle sollicitaties zijn op niets uitgekomen. In de laatste schoolweek bel ik nog met een school of ze al iemand hebben gevonden. Dat hebben ze en ik schuif aan bij de afscheidsmusical van groep 8. Het voelt raar om met collega's opnieuw bij de musical te zitten. Over een goede week zwaai ik ook uit.
"Ik wil geen afscheidsmoment"
De laatste week verloopt langzaam. Ik heb de keuze gemaakt me erbij neer te leggen voorlopig geen nieuw werk te hebben of te krijgen. Ik ruim beide groepen op, neem afscheid van alle leerlingen die ik heb les gegeven en verzamel mijn spullen. Op de laatste dag komt het afscheidsmoment dichterbij. Verschrikkelijk vind ik dat. Er nemen nog twee collega's afscheid en traditiegetrouw krijgen we een persoonlijk gedicht van de directeur. Ik ben als laatste aan de beurt.
Ik weet me goed te houden als mijn directeur het gedicht voordraagt. Het is een mooi en persoonlijk gedicht waarin hij mijn doorzettingsvermogen benoemd. Maar ook de keerzijde privé en het harde strijden dat ik elke dag uiteindelijk alleen heb volbracht. Ik ga staan en neem mijn cadeautje in ontvangst. Ik moet zoeken naar woorden, maar weet door de tranen heen collega's te bedanken. Het gaat beter met me, ook al was het zwaar. Ik hoop collega's nog te zien en ga een rustgevende vakantie in. Ze waren lief voor me."Ik kan mijn tranen niet bedwingen... emotie en dank"
De laatste opruim-uurtjes verlopen chaotisch. Ik maak nog een onderwijskundig rapport, ruim twee klassen op en we drinken nog een borrel. Diezelfde avond doen we op het terras nog wat wijntjes en voldaan lig ik in bed. De volgende ochtend - vrijdagochtend - is het vakantie. Ik ontbijt met champagne en start mijn laptop op. De vacatures zijn ver te zoeken en ik vak in een zwart gat. Ik werk in het systeem nog een aantal leerlingen bij voor volgend schooljaar en dan zit mijn laatste taak erop. Mijn werkperiode is afgesloten."De vacatures zijn ver te zoeken en ik val in een zwart gat"
Het regent de hele eerste vakantieweek. Ik ben onrustig, probeer de invalpool te bereiken maar niks lukt. Solliciteren zit er niet meer in want na een week gaan andere delen van Nederland ook met vakantie. Nu ben ik overgeleverd aan mezelf. Ik heb geen werk meer, ben afhankelijk van het UWV en moet wachten op invalwerk na de vakantie.
"De vakantie vliegt voorbij, het doet pijn dat iedereen weer begint"Ik ga met vakantie en houd alle vacaturesites in de gaten. Voor het UWV oriënteer ik me rot, praat met allerlei onderwijsmensen, maar het echte werk zal pas eind augustus van start gaan. Het doet pijn om op social media te zien dat collega's weer met hun nieuwe groep aan de slag gaan. Ook al ben ik nog opgebrand en nog lang niet toe aan een nieuwe groep.
Het duurt een maand voor ik compleet sta ingeschreven bij de invalpool. Ik begin weer onderaan de ladder om weer een gevoelsmatige competente leerkracht te worden. Het enige voordeel dat ik geen werk heb, is het fantastisch mooie weer waarbij ik nog in bikini paradeer en de rest van Nederland weer in de schoolbanken zit. Maar toch, ik wil niet thuis zitten, ik wil 'geen werk meer hebben'. Ik wil weer voor de klas.
Manon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten